Για τους γονείς

Μικρό απόσπασμα

από το μυθιστόρημα του Βίκτωρα Γεροφέγεφ:

Ο καλός Στάλιν

Μπορεί κανείς να θεωρήσει τους γονείς του ανθρώπους;

πάντα έτρεφα αμφιβολίες για το ζήτημα αυτό.
οι γονείς είναι σαν τα αρνητικά αντίγραφα φωτογραφιών.
τους γονείς μας τους γνωρίζουμε λιγότερο απ΄ όλους όσους συναντάμε στη ζωή μας,
κι αυτό γιατί ποτέ δεν τους συναντάμε οι ίδιοι.
την πρωτοβουλία την παίρνουν οι 'προγονοί' μας:
αυτοί είναι που συναντάνε εμάς κι όχι εμείς αυτούς.

ο ομφάλιος λώρος δεν κόβεται ποτέ:
αποτελούμαστε απ΄αυτούς στο βαθμό που δεν είμαστε σε θέση να τους καταλάβουμε.
η κατάρρευση της γνώσης μας είναι εξασφαλισμένη.
όλα τ΄άλλα είναι φιλοσοφίες.
φοβόμαστε να δούμε το κορμί τους και να κοιτάξουμε την ψυχή τους.

Ποτέ δεν μεταμορφώνονται σε ανθρώπους για μας.

παραμένουν πάντα μια σειρά από εντυπώσεις,
αγνώστου προελεύσεως, απροσδιόριστα σκιάχτρα, φαντάσματα.
πρόκειται για απρόσιτα όντα.

οι κρίσεις μας γι΄αυτούς είναι αδέξιες, αυθαίρετες,
στηριγμένες σε προκαταλήψεις και ανομολόγητους παιδικούς φόβους,
στον αγώνα της τελειότητας με την πραγματικότητα,
στην προσπάθεια να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα.

Αλλά και οι γονείς είναι ανίσχυροι απέναντι στην κρίση μας.

η αμοιβαία μας αγάπη δεν οφείλεται ούτε σ΄αυτούς ούτε σε μας,
αλλά στο ένστικτο, που έχοντας χάσει τον δρόμο του
βρέθηκε ξαφνικά στον κόρφο της μητέρας μας
και του ίδιου του πολιτισμού.
σε αυτό το ένστικτο αναζητάμε, με όλη μας την ενεργητικότητα
και τη φωτεινή απαρχή του ανθρώπου,
εκδικούμενοι για την τυφλότητα του
με τους δικούς μας βαθυστόχαστους συλλογισμούς.

η αγάπη που φέρνει το όνομα "πατέρες και παιδιά"
δεν διαθέτει κοινό παρανομαστή ευγνωμοσύνης,
είναι γεμάτη ατελείωτες προσβολές και παρεξηγήσεις,
απ΄όπου κάποια στιγμή ξεπηδάει η πίκρα της καθημερινής μεταμέλειας.

Οι γονείς μας είναι το προστατευτικό τείχος 
ανάμεσα σε μας και το θάνατο.

όπως οι μεγάλοι καλλιτέχνες, δεν έχουν το δικαίωμα να γεράσουν.

η αναπόφευκτη εξέγερσή μας εναντίον τους
είναι άμεμπτη από βιολογική άποψη
και άλλο τόσο κατακριτέα από ηθική άποψη.

Οι γονείς μας είναι ό,τι πιο προσωπικό και ιδιωτικό έχουμε.

όταν όμως η ιδιωτικότητα μιας οικογένειας
λαμβάνει διαστάσεις παγκόσμιου σκανδάλου,
που την οδηγεί στα όρια της καταστροφής,
όπως συνέβη στη δική μου οικογένεια,
αρχίζεις να σκέφτεσαι, να θυμάσαι, να αναλύεις.

τελικά μόλις τώρα (στα 57 μου) αποφάσισα να τα γράψω όλα αυτά σε βιβλίο.

ο συγγραφέας:

είναι ο Βίκτωρ Γεροφέγεφ, γεννημένος στη Μόσχα το 1947, γιος ανώτατου διπλωματικού υπαλλήλου της πρώην ΕΣΣΔ, σε προσωπική επαφή με τον Στάλιν, ως επίσημος διερμηνέας του στα γαλλικά. Σπούδασε Φιλολογία και έκανε τη διατριβή  του με θέμα: "Ο Ντοστογιέφσκι και ο γαλλικός υπαρξισμός". Σήμερα γράφει σε γνωστά περιοδικά κι εφημερίδες και έχει δική του εκπομπή στη ρώσικη τηλεόραση. Ένα από τα έργα του: Η Ρωσίδα καλλονή, γνώρισε τεράστια επιτυχία παγκοσμίως (έχει μεταφραστεί σε 26 γλώσσες).

     

το βιβλίο του: Ο καλός Στάλιν

κυκλοφόρησε στην  Αθήνα το 2004, 1η έκδοση, από τις εκδόσεις Ποταμός,
σε μετάφραση Αλεξάνδρας Δ. Ιωαννίδου.